Vier cd's om niet te vergeten

Het is alweer maanden geleden dat ik hier een stukje over muziek plaatste. Tijd voor een inhaalslag dus. Hieronder vier cd’s uit 2014 die men zeker niet mag vergeten:

Jackson Browne – Standing in the Breach 

Jackson Browne blijft maar goede platen maken. Dat hij er wat meer tijd voor nodig heeft dan in de jaren zeventig, is niet vreemd. De lat ligt nu eenmaal hoog bij hem. 
Zoals altijd laat Browne zich begeleiden door prima muzikanten. Op ‘The Birds of St. Marks’ klinkt de band zelfs als de legendarische Byrds. Gaat dit nummer nog over de liefde, op de meeste nummers maakt Browne zich ernstig zorgen over onze aarde en sociale ongelijkheid. Songs als ‘If I Could Be Anywhere’, ‘Walls and Doors’ en het titelstuk zetten je aan het denken. En dat pleit voor de kracht van deze plaat.

Echo and the Bunnymen – Meteorites 

Mooie kunst komt voort uit lijden. Een cliché dat niet altijd waar hoeft te zijn. In het geval van Meteorites echter wel. Zanger Ian McCulloch maakte een lange depressie door waar geen einde aan leek te komen. Gelukkig wist hij de misère van zich af te schrijven: Hope, where is the hope in me? 
Can it be found among all the ghosts in me? 
En zo is Meteorites is een tocht door de donkere krochten van McCullochs ziel. Eerlijke songs, sfeervol ondersteund door de gitaarklanken van Will Sergeant. Met ‘New Horizons’ als hoopvolle afsluiter. 

Roddy Frame – Seven Dials 

Liefst acht jaar liet Roddy Frame wachten op een nieuwe cd. Maar, zoals het cliché luidt, het was het wachten waard. Seven Dials bevat een collectie fraaie liedjes van de Schotse songsmid, ooit voorman van Aztec Camera. ‘Postcard’ en ‘Forty Days of Rain’ zijn popsongs in optima forma. Daarnaast maken meer introspectieve songs als ‘English Garden’ en ‘From a Train’ ook veel indruk. Jammer dat Seven Dials in ons land amper is opgemerkt, want Frame verdient hier een groter publiek. 

Natalie Merchant – Natalie Merchant 

Voor het eerst sinds 2001 bracht Natalie Merchant een album met eigen nummers uit. Begrijpelijk dat de titel simpelweg Natalie Merchant is. 
Voor Merchant is muziek meer dan entertainment. Haar streven is de luisteraar een boodschap mee te geven met haar muziek. Die boodschap verpakt ze knap in diverse stijlen, zoals folk, jazz en soul. Enkele songs nam ze op met cello’s en violen, waaronder het indrukwekkende 'The End'; een lied vol verlangen naar het einde van oorlog en hongersnood. Al met al een fraaie, gevarieerde cd. 

Verveling

Verveling: een woord met een duidelijk negatieve associatie. Je denkt bij verveling aan hangerigheid en lusteloosheid. En waar dat toe kan leiden, zoals depressie, verslaving of vandalisme. 
Nee, verveling is slecht en moet je vermijden. Maar is dat wel zo? In de bundel Rust! van Bram Vermeulen (1946-2004) stuitte ik op het gedicht ‘Verveling’. Daarin juist een verrassend positieve kijk op verveling:

Verveling 

Zeker niet de onrust,
het hitsig jagen,
de drang om te bezitten,
de lust tot behagen.

Zeker niet het hollen,
het hoopvol razen.
Het slecht verhuld
om aandacht vragen.

Juist de verveling,
de sleur van herhaling.
Precies die gevangenis
brengt de bevrijding.

Het nieuwe komt niet voort
uit de vertrouwde code.
Het baant zichzelf een weg
en verveling is zijn bode.

(Bram Vermeulen)

Verveling is dus de bode van het nieuwe, stelt Bram Vermeulen. En het nieuwe komt niet voort uit gejaag, bezitsdrang of gevraag om aandacht. 
Schrijver en psychiater Dirk De Wachter zal het vast hiermee eens zijn. In zijn boek Borderline Times. Het einde van de normaliteit schrijft hij dat de leefwereld van de gemiddelde burger meer en meer op een pretpark is gaan lijken. Een leefwereld vol continue prikkels, noodzakelijk om de leegte tijdelijk mee op te vullen. ‘Moeilijk om ons nog te vervelen, terwijl verveling nochtans een bron van creativiteit is.’ 
Ik kan me wel vinden in de visies van Vermeulen en De Wachter. Een gejaagde levensstijl doet je creativiteit geen goed, lijkt me. 
Helaas leven we in een jachtige samenleving. En sinds de komst van smartphones en snel internet komen we nog moeilijker tot rust. Afleiding is binnen handbereik en verveling wordt voorkomen. Even dagdromen op verveelmomenten is er niet meer bij, terwijl dagdromen juist leidt tot nieuwe ideeën. Ja, dan is een ding wel duidelijk: we hebben verveling nodig.