Een bemoedigende Dylan

Tussen wat oude tijdschriften kwam ik het sociaal jaarverslag 2004 van een vorige werkgever tegen. Er stond een stuk van mijzelf in over Kronieken, de autobiografie van Bob Dylan. Ik mocht namelijk schrijven over mijn favoriete boek van dat jaar. Logisch dat ik - als Dylanfan - voor Kronieken koos.

Zo schreef ik onder meer: 'Meereizend met His Bobness passeer ik hoogte- en dieptepunten. Ik leef met hem mee en raak onder de indruk van zijn doorzettingsvermogen. Dylan gaat creatief om met tegenslagen. Een bemoedigend boek vol verbeeldingskracht.'
Tja, 'een bemoedigend boek vol verbeeldingskracht'. Klinkt dat niet wat overdreven? Nee. Ik denk terug aan de herfst van 2004. Mijn toenmalige baan liep bijna ten einde. Het kantoor waar ik werkte zou medio 2006 worden opgeheven. Heerlijk om dan even weg te vluchten in Bob Dylans autobiografie vol beeldende taal. En om er moed uit te putten.
Neem nou Dylans verhaal Oh Mercy, genoemd naar het gelijknamige album uit 1989. Dylan vertelt over een periode waarin hij in een artistieke dip zit. 'De spiegel was gekeerd en ik kon de toekomst zien: een oude acteur rommelend in de vuilnisbakken achter het theater van de vergane glorie.'
Gelukkig zit Dylan niet bij de pakken neer en komt hij die moeilijke periode te boven, met een fraai album als resultaat. Fijn om te lezen als je zelf een steun in de rug kunt gebruiken. En dat doet zo'n verhaal.
Nu is het 2014. Ook bij mijn huidige werkgever staat mijn baan op de tocht. Een reorganisatie is op komst; mijn plek is allesbehalve zeker. Dat wordt nadenken over mijn toekomst en waarschijnlijk op zoek gaan naar een nieuwe baan. En maar gauw Kronieken herlezen. Ter inspiratie én bemoediging.