Steek de kaars aan, zeg liever niets. Doe het raam maar open, laat wat lucht naar binnen. Ik ben op de vlucht voor het nieuws op tv: men heeft niets geleerd door de eeuwen heen.
Ik neem een borrel, ben eraan toe. Ik val in slaap en droom. Een mooi klein meisje in een paarse jurk, een lach in haar ogen die kan genezen. Ze schilderde de wereld paarsroze met een grote, brede glimlach.
Ik vroeg: 'Meisje, hoe kom je aan die lach, die lach in je ogen die kan genezen?' Ze zei: 'De grote schilder in de lucht schildert de ogen van ons allemaal.'
Het is de Maand van de Spiritualiteit. Officieel loopt deze van 12 tot en met 26 januari, met als thema stilte. Voor mijn gevoel was die start al eerder: de eerste dagen van het jaar herhaalde de RKK de Britse serie The Big Silence. Hierin brachten vijf drukbezette mensen acht dagen door in absolute stilte. Daarna moesten ze de stilte zien te integreren in hun dagelijks leven.
Het was allesbehalve eenvoudig: de stilte confronteerde de deelnemers met de realiteit van hun leven. Nare ervaringen kwamen naar boven en de aangeboden begeleiding bleek hard nodig. Maar uiteindelijk plukten allen wel de vruchten van de stilte. Het deed me denken aan wat pastor Jurjen Beumer eens schreef: 'De stilte maakt onrustig, ze reinigt en ze loutert.' Het mooie van The Big Silence is dat de serie je aan het denken zet. Heeft stilte een plek in mijn eigen leven? Te weinig, denk ik. Dagen gaan soms voorbij in een sfeer van 'ik moet nog dit' en 'ik moet nog dat'. Dan zijn stiltemomenten schaars en eerder luxe dan noodzaak. En dat voelt niet goed. Ik ga dan ook dagelijks minstens twintig minuten in stilte doorbrengen. En dat wil ik volhouden (met vallen en opstaan). Ook ná deze Maand van de Spiritualiteit.
