Bob Dylan 71

Donderdag 24 mei wordt Bob Dylan, de legendarische singer-songwriter, 71 jaar. Ter gelegenheid hiervan mijn stukje over 'Not Dark Yet', de song waarmee mijn fascinatie voor Dylan in een stroomversnelling kwam.

Een vrijdag in maart 1998. De middag liep ten einde. Ik keek uit het raam van mijn kamer boven De Kruidenhof. Het schemerde. De lantaarns in de winkelstraat waren aangegaan. Samen met de verlichte etalages vormden ze de voorboden van koopavond.
Ik liep naar de tv en zappte wat. Op Nederland 3 was net een VARA-programma afgelopen. Het volgende programma liet nog op zich wachten. De pauze werd gevuld met een muziekclip. 'Bob Dylan, Not Dark Yet' stond in beeld te lezen.
De eerste klanken verrasten me. Hoge gitaartonen, een traag ritme en dat in een dromerig-melancholieke sfeer. Bob Dylan op een podium met band. Hij begon te zingen:

Shadows are falling and I've been here all day
It’s too hot to sleep, time is running away

Ik ving nog meer flarden tekst op. Dylan zong iets van een aardige brief die hij van een vrouw ontving. Maar het deerde hem niet.
I just don't see why I should even care
It's not dark yet, but it's getting there

Wat was hier aan de hand? De zanger leed, dat zeker. Hij zong van een wereld vol leugens en een last die hem soms te zwaar werd. En één ding was duidelijk: het duister naderde in een traag voortslepend ritme.

Sobere teksten, recht voor z'n raap: I was born here and I'll die here against my will. Ze vielen wonderlijk samen met de dromerige klanken.

Na afloop zette ik de tv uit; ik moest even bijkomen. Dankbaar was ik. Dankbaar dat ik door zo'n mooie song was verrast. Bob Dylan: ik had weleens van hem gehoord, maar nu kon ik echt niet meer om hem heen.