Mijn drie beste cd's van 2012

Oud en Nieuw nadert. De hoogste tijd dus voor een muzikale terugblik op 2012. Hieronder mijn drie favoriete cd's van 2012:

1. Bill Fay: Life Is People
Na tientallen jaren kwam er zowaar een nieuw studio-album van Bill Fay uit. Het vakmanschap van deze verlegen visionair was nog immer intact. Religieus geïnspireerde songs, gezongen met een kwetsbare stem. Een prachtige come-back.

2. Bob Dylan: Tempest
Ook Bob Dylan verrast nog altijd. Waren zijn vorige twee albums (Together through Life en Christmas in the Heart) gewoon goed, met Tempest leverde hij weer een waar meesterwerk af. Een plaat vol hoogtepunten, zoals het stemmige 'Scarlet Town' en Lennon-eerbetoon 'Roll on John'.

3. Paul Buchanan: Mid Air
Paul Buchanan voelde zich verloren nadat zijn band The Blue Nile ermee was gestopt. Slapeloze nachten waren het gevolg. Maar daaruit ontstonden wel nieuwe songs, waarop de stilte van de nacht haast te horen is. Zo intiem klonk muziek zelden.

Een geslaagde kerstplaat

Kerst nadert en er valt niet te ontkomen aan zoetsappige kerstliedjes als ‘Last Christmas’ en ‘All I Want for Christmas Is You’. Het is helaas niet anders.
Heb ik dan per definitie een hekel aan kerstmuziek? Welnee. De laatste dagen zet ik juist geregeld Christmas in the Heart van Bob Dylan op. Ook op deze cd staan wat traditionele kerstliedjes, maar toch: Dylans rauwe stem maakt Christmas in the Heart tot veel meer dan een doorsnee kerstplaat. Er klinkt namelijk ook eenzaamheid en oprecht verlangen in door. ‘A star, a star, dancing in the night’ zingt hij krakend en vol verwachting in ‘Do You Hear What I Hear?’.
Popjournalist Bill Flanagan maakte in een interview met Dylan treffende opmerkingen over enkele songs. ‘Hark! The Herald Angels Sing’ geeft het beeld van een eenzame man die van buiten door de ramen van de kerk kijkt. Hij ziet de gemeente zitten en wenst dat hij ook daarbinnen was.
Over ‘I’ll Be Home for Christmas’ merkte Flanagan tegen Dylan op: ‘Het is alsof je de song in de gevangenis zingt en het je enige telefoongesprek is.’ En Dylans vertolking van ‘O Little Town of Bethlehem’ doet Flanagan zelfs wat denken aan een Irish rebel song. Dylan brengt de song als een ware gelovige, aldus de journalist. ‘Maar dat ben ik ook’, antwoordt Dylan. Misschien dat Christmas in the Heart juist daarom zo’n geslaagde kerstplaat is.

Stuart Adamson

Dinsdagavond 18 december 2001. Ik had overgewerkt en zat in de trein, op weg naar huis. Van het bagagerek pakte ik een Metro. Al bladerend viel mijn oog op de pagina Entertainment. Een klein bericht: Stuart Adamson, zanger van rockgroep Big Country, had zelfmoord gepleegd. Ik schrok. Big Country was een van mijn favoriete bands. Vooral dankzij Stuart Adamson, de man die zijn gitaar liet klinken als een doedelzak. Stuart Adamson: muzikaal pionier, charismatisch performer en sociaal bewogen songschrijver. Dood gevonden in een hotelkamer in Hawaii, na twee weken te zijn vermist.
Big Country had in de jaren tachtig succes met hits als 'In a Big Country', 'Chance' en 'Look Away', maar later taande de populariteit van de band. Adamson raakte verslaafd aan alcohol en zijn – tweede – huwelijk leed schipbreuk. 'Sommige mensen zien liefde als iets groots, maar ik zie het als klein en kwetsbaar.' Met die woorden introduceerde hij zijn song 'Fragile Thing', april 2000 in Hardenberg. Hoe kwetsbaar bleek hij zelf: achttien maanden later was hij er niet meer.

De zondag na zijn dood maakte ik een wandeling door het bos. Ik kwam uit op een open vlakte. Uitzicht tot aan groene heuvels, kilometers verderop. Natte sneeuw viel uit de lucht. Ik dacht aan Stuart Adamson en hoopte dat hij nu rust had. Stuart Adamson, in a big country, dreams stay with you.